Como se faz o pão

Como se faz o Pão

Há um ditado muito antigo que diz “Filho de peixe sabe nadar” ou ainda “Quem sai aos seus não degenera” É este o caso que vos vou contar. Nascido no meio rural na aldeia de Caçarelhos em pleno Planalto Mirandês e desde muito pequeno, por circunstâncias da vida, ficou órfão aos nove anos, eram quatro irmãos, este era o mais velho. Sua mãe a tia Maria Pegada, ficara viúva e com os quatro filhos todos menores, (a mais nova tinha um ano) a vida era difícil, e mais difícil se tornara com a perda do pilar principal da casa o tio Joaquim Ventura, corria o ano de 1958, e logo nessas férias de Agosto eu e minha imã Maria logo pela manhã cedo lá íamos nós para os Pedriços ou para a Malhada do Cormeal com os burritos e o carro à procura de lenha para o forno, roços, estevas, escobas etodo o tipo de lenha que encontrava-mos, repetindo a mesma rotina todos os dia durante as férias, folgando aos Domingos para seguirmos noutra missão de ir até Vilar Seco, Malhadas ou Póvoa vender as fogacicas. Crianças que nasceram no tempo da crise, cresceram na crise viveram na crise, e continuam ainda a ouvir falar em crise. Foi, é e será sempre a sina dos pobres. Não querendo desviar-me do tema principal do título deste texto, diria ainda que mesmo assim, é com alguma saudade que lembro os tempos de criança, com toda aquela felicidade de viver parte do tempo no campo, no meio dos animais das ceifas, das trilhas, das hortas, daquela lidação diária com a farinha, com a masseira com o forno, enfim com tudo o que me ensinou a crescer e ser a pessoa que sou hoje. Este meu gosto de fazer o pão e gosto por divulgar esta sabedoria milenária a todos quantos, nunca viram e não fazem a mais pequena ideia de como se faz o pão que lhes chega à mesa, deixo neste blog uma amostra de como se produz o pão sem qualquer componente que não o tradicional e genuíno saber dos nossos antepassados.

An Mirandés:

Como se faç l Pan

Hai un ditado mui antigo que diç “Filho de peixe sabe nadar” ó inda “Quien sal als sous nun degenera” Ye este l causo que bos bou cuntar. Nacido ne l meio rural na aldé de Caçarelhos an pleno Praino Mirandés i zde mui pequeinho, por circunstáncias de la bida, quedou uorfon als nuobe anhos, éran quatro armanos, este era l mais bielho. Sue mai a tie Marie Pegada, quedara biúda i culs quatro filhos todos menores, (la mais nuoba tenie un anho) la bida era defícel, i mais defícel se tornara cula perda de l pedamiego percipal de la casa l tio Joaquin Bintura, corria l'anho de 1958, i lougo nessas bacanças de Agosto you i mie eimana Marie lougo pula manhana cedo alhá ibamos nós pa ls Pedriços ó pa la Malhada de l Cormeal culs burritos i l carro a la percura de lenha pa l forno, roços, xaras, scobas etodo l tipo de lenha qu'ancontraba-mos, repetindo la mesma rotina todos ls die durante las bacanças, folgando als Demingos para seguirmos noutra misson d'ir até Bilar Seco, Malhadas ó Póboa bender las fogacicas. Ninos que nacírun ne l tiempo de la crise, crecírun na crise bibiran na crise, i cuntinan inda a oubir falar an crise. Fui, ye i será siempre la sina de ls pobres. Nun querendo zbiar-me de l tema percipal de l títalo deste testo, dirie inda que mesmo assi, ye cun algua suidade que lembro ls tiempos de nino, cun to aqueilha felicidade de bibir parte de l tiempo ne l campo, ne l meio de ls animales de las ceifas, de las trilhas, de las hortas, daquela lidaçon diária cula farinha, cula masseira cul forno, anfin cun todo l que me ansinou a crecer i ser la pessona que sou hoije. Este miu gusto de fazer l pan i gusto por dibulgar esta sabedorie milenária a todos quantos, nunca biran i nun fázen la mais pequeinha eideia de cumo se faç l pan que les chega a la mesa, deixo neste blog ua amostra de cumo se porduç l pan sin qualquiera cumponente que nun l tradecional i genuíno saber de ls nuossos antepassados. Beijan l bídios.

0 comentários:

Enviar um comentário