HISTÒRIAS, BOAS, BELAS E REAIS

Antigamente, nas aldeias, usava-se muito o trabalho comunitário entre os seus habitantes, principalmente na lida das ceifas, trilhas, apanha da batata, etc. Mas. geralmente em todas as aldeias havia pessoas que, pela sua maneira de ser dava mais nas vistas, pelas sua chalaças, maneira de falar, enfim cativava as pessoas por este ou aquele motivo, ficando por vezes com a numeada “alcunha” que quase sempre identificava melhor a pessoa que o próprio nome. Estas histórias que vou contar e cujo contador pediu anonimato, referiu serem autenticas e passadas na vida real, pedindo juntamente com o anonimato, para não divulgar as nomeadas. Assim , colocarei neste Blog os nomes reais dos personagens, Uns felizmente ainda vivos, outros infelizmente já nos deixaram, mas por um ou outro motivo deixaram e deixarão a sua história ligada a Caçarelhos. Sendo que com estas pequenas brincadeiras também se faz a história dos nossos antepassados.

An Mirandés
Antigamente, nas aldés, usaba-se muito l trabalho quemunitairo antre ls sous habitantes, percipalmente na lida de las ceifas, trilha, apanha de la patata, etc. Mas. giralmente an todas las aldés habie pessonas que, pula sue maneira de ser daba mais nas bistas, pulas sue chalaças, maneira de falar, anfin catibaba las pessonas por este ó aquel motibo, quedando por bezes cul subrenome “alcunha” que quaije siempre eidantificaba melhor la pessona que l própio nome. Estas stórias que bou cuntar i cujo cuntador pediu anonimato, referiu séren outenticas i passadas na bida rial, pedindo juntamente cul anonimato, para nun dibulgar las nomeadas. Assi , colocarei neste Blog ls nomes reales de ls personaiges, Uns felizmente inda bibos, outros anfelizmente yá ne ls deixórun, mas por un ó outro motibo deixórun i deixaran la sue stória ligada la Caçarelhos. Sendo que cun estas pequeinhas brincadeiras tamien se faç la stória de ls nuossos antepassados.

Histórias reais com personagens que já nos deixaram
1
O Joaquim e o Américo eram amigos. Gostavam de trabalhar juntos e andavam sempre a reinar um com o outro, provocando grandes risotas, divertindo quem os acompanhava.
Num belo dia foram ambos à jeira ceifar o trigo nas marcas do terreno (limite exterior da freguesia). A jornada decorreu normalmente, mas no fim do dia estavam cansados e à distância de uns 4 quilómetros das suas casas.
O Américo tinha levado o burro para o apoiar nessa longa caminhada. Então o Joaquim exclama:
– Oh Américo tens que me levar no teu burro.
– Não Joaquim, não posso, o burro só pode com um - respondeu o Américo.
O Joaquim, não se conformando com a recusa, aproveitou o facto do Américo estar distraído a colocar os últimos molhos na meda e, sorrateiramente montou-se no burro com rapidez e encetou o regresso a casa.
Já havia percorrido cerca de 200 metros quando Américo se apercebeu e, implorou gritando:
– Oh Joaquim espera aí por mim.
– Não Américo, não posso, o burro só pode com um – replicou o Joaquim que, numa enorme galhofa, obrigou o Américo a caminhar a pé até a sua casa.

An Mirandés
Stórias reales cun personaiges que yá ne ls deixórun
L Joaquin i l Américo éran amigos. Gustában de trabalhar juntos i andában siempre a reinar un cul outro, probocando grandes risotas, dibertindo quien ls acumpanhaba.
Nun guapo die fúrun ambos a la jeira ceifar l trigo nas marcas de l terreno (lemite sterior de la freguesie). La jornada decorreu normalmente, mas ne l fin de l die stában cansados i a la çtáncia duns 4 quilómetros de las sues casas.
L Américo tenie liebado l burro pa l'apoiar nessa longa caminada. Anton l Joaquin sclama:
– Oh Américo tenes que me liebar ne l tou burro.
– Nun Joaquin, nun puodo, l burro solo puode cun un - respundiu l Américo.
L Joaquin, nun se cunformando cula recusa, aprobeitou l fato de l Américo star çtraído a poner ls radadeiros molhos na meda i, sorrateiramente montou-se ne l burro cun rapideç i ancetou l regresso la casa.
Yá habie percorrido cerca de 200 metros quando Américo se apercebiu i, amplorou gritando:
– Oh Joaquin spera ende por mi.
– Nun Américo, nun puodo, l burro solo puode cun un – replicou l Joaquin que, nua einorme galhofa, oubrigou l Américo a caminar la pie até la sue casa.


2
Nos tempos em que na aldeia de Caçarelhos, havia mais de trinta rapazes, com idades compreendidas entre os 18 e os 25 anos, denominados pela mocidade, normalmente aos Domingos, passavam pela taberna da tia Maria da Cruz para beberem umas cervejas em conjunto.
Belmiro era, talvez, o mais velho e o mais admirado, o que mais confiança transmitia, talvez até o ídolo dos jovens da altura, graças a ter emprego e já ganhar umas coroas, por vezes, era ele que convidava estimulando a mocidade para umas cervejas. Quando chegaram à taberna estava lá apenas o tio Manuel que, não ligava nada a cerveja, a sua preferência era o meio quartilho de vinho.
Belmiro pediu uma “rodada” de cerveja à tia Maria e meio quartilho de vinho para o tio Manuel.
O tio Manuel timidamente recusa, não porque lhe faltasse vontade e apetite, mas porque gostava de rogos e insistência, disse:
- Não Belmiro, obrigado, mas não quero.
Belmiro que o conhecia bem, insistiu:
- Tio Manuel beba lá um copo e deixe-se lá de coisas!
- Não quero, Belmiro, não quero – respondeu o tio Manuel.
- Tio Manuel, aproveite agora que é boa ocasião – tornou Belmiro.
- Não, não me apetece – replica o tio Manuel.
Belmiro estabeleceu uma conversa com a rapaziada e nunca mais se lembrou de voltar a oferecer o meio quartilho ao tio Manuel. Este, vendo que se estava a gorar tão bela oportunidade, chamou a tia Maria e disse-lhe:
- Maria, Maria dá lá o meio quartilho de vinho para mim.. Eu não queria!..., mas Belmiro quer!.....


An Mirandês
Ne ls tiempos an que na aldé de Caçarelhos, habie mais de trinta rapazes, cun eidades cumprendidas antre ls 18 i ls 25 anhos, chamados pula mocidade, normalmente als Demingos, passában pula taberna de a tie Marie de la Cruç para bubíren uas cerbeijas an cunjunto.
Belmiro era, talbeç, l mais bielho i l mais admirado, l que mais cunfiança trasmitie, talbeç até l ídolo de ls moços de l'altura, grácias a tener amprego i yá ganhar uas corona, por bezes, era el que cumbidaba stimulando la mocidade para uas cerbeijas. Quando chegórun a la taberna staba alhá solo l tio Manuel que, nun ligaba nada la cerbeija, la sue preferéncia era l meio quartilho de bino.
Belmiro pediu ua “rodada” de cerbeija a a tie Marie i l meio quartilho de bino pa l tio Manuel.
L tio Manuel timidamente recusa, nun porque le faltasse buntade i apetite, mas porque gustaba de rogos i ansisténcia, dixe:
- Nun Belmiro, oubrigado, mas nun quiero.
Belmiro que l conhecie bien ansistiu:
- Tio Manuel beba alhá un copo i deixe-se alhá de cousas!
- Nun quiero, Belmiro, nun quiero – respundiu l tio Manuel.
- Tio Manuel, aprobeite agora que ye buona ocasion – tornou Belmiro.
- Nó, nun me apetece – replica l tio Manuel.
Belmiro stableciu ua cumbersa cula rapaziada i nunca mais se lembrou de buoltar a ouferecer l copo de bino al tio Manuel. Este, bendo que se staba a gorar tan guapa ouportunidade, chamou a tie Marie i dixe-le:
- Marie, Marie anche alhá ende l meio quartilho de bino para mi.. You nun l quieria!..., mas Belmiro quier!.....

3
Há muito, muito tempo, quando erámos crianças, não havia ainda máquinas agrícolas. Imperava o trabalho manual, comunitário, inter-ajuda alegre e desinteressada, culminada por óptimas relações familiares e de enorme amizade.
A ceifa (segada) dos cereais era um trabalho muito árduo debaixo de calor ardente. Só um grupo era possível combater as agruras dessa faina. Para aliviar a fadiga, contavam-se histórias (contas) e cantavam-se belas canções e fados em desgarrada.
Francisco e José António eram cunhados e relacionavam-se muito bem. Francisco, um nadinha mais “ de puxar a brasa mais para a sua sardinha”, combinou com José António para fazerem a segada em comunidade, começando primeiro pela sua. Após uma longa semana de trabalho, ultrapassando até o dito “sol a sol” (antes e depois do nascer e do por do sol), eis que é concluída a segada de Francisco.
Quando já ao iniciar da noite Francisco coloca o último molho numa muito bem construída meda, Francisco volta-se para o José António e proclama:
- Olha José António o meu já não vareja (vareja era o nome dado a um vento muito forte que lançava as sementes de trigo e do centeio ao solo, perdendo-se, assim, toda a colheita anual).
José António algo incomodado e insatisfeito com a afirmação de Francisco e também porque a ceifa dele ainda estava toda por fazer, responde muito sério:
- Olha Francisco e tu a mim não me f _ _ _ _ mais.



An Mirandês
Hai muito, mui tiempo, quando erámos ninos, nun habie inda máquinas agrícolas. Amperaba l trabalho manual, quemunitairo, anter-ajuda alegre i zeinteressada, culminada por ótimas relaçones fameliares i d'einorme amisade.
La ceifa (segada) de ls cereales era un trabalho mui árduo ambaixo de calor ardiente. Solo un grupo era possible cumbater las agruras dessa faina. Para alebiar la fadiga, cuntában-se stórias (cuntas) i cantában-se guapas cançones i fados an çgarrada.
Francisco i José António éran cunhados i relacionában-se mui bien. Francisco, un nadinha mais “ de puxar la brasa mais pa la sue sardina”, cumbinou cun José António para fazíren la segada an quemunidade, ampeçando purmeiro pula sue. Passado ua longa sumana de trabalho, ultrapassando até l dezido “sol la sol” (antes i depuis de l nacer i de l por de l sol), eis que ye cuncluída la segada de Francisco.
Quando yá al ampeçar de la nuite Francisco coloca l radadeiro molho nua mui bien custruída meda, Francisco buolta-se pa l José António i proclama:
- Mira José António l miu yá nun bareija (bareija era l nome dado a un bento mui fuorte que lançaba las semientes de trigo i de l centeno al tierra, perdendo-se, assi, to la colheita anual).
José António algo ancomodado i ansastifeito cula afirmaçon de Francisco i tamien porque la ceifa del inda staba to por fazer, respunde mui sério:
- Mira Francisco i tu a mi nun me f _ _ _ s mais.

0 comentários:

Enviar um comentário