“Bun Anho Nuobo de dous mil i binte, i que nun mos fálten
ls chichos”
Fui assi mesmo, que un bielho amigo i cunterráneo quando hai
uns dies me dou ls saludos me dixo.
Cunterráneo que por fuorça de l çtino fui botado alhá pa
l’América de l Norte, tal qual you fui botado pa la capital de l Paiç, mas que
tubimos la mesma criaçon, ne l mesmo lhugar, culs mesmos questumes i bibéncias.
Dixo-me tamien que staba por alhá muito friu, cumo era
quando éramos garotos, mos criemos. Na temporada de matar ls cochinos, que
habien sido cebados durante l anho.
Que habien acupado l lhugar na corteilha de ls que
s’habien matado.
Assi cumo habie que mercar outros lharegos para cebar cun
bianda, lhabaduras para que tubíssen bun lhombo ne l tiempo de las matáncias,
buns chichos, que quando assados nas brasas era quemido que s’armanaba a la
puosta de bitela.
Era desses cochinos, cebados, que benie la fartura, benie l
unto pa l caldo i pa las batatas, la chicha pa las chouriças, salpicones,
botielhos, tabafeias, costielhas, oureilhas, patas, touçinos, persuntos.
L fumeiro.